28 grudnia 1233 roku to data o kluczowym znaczeniu dla Torunia – to właśnie wtedy miasto zostało uprawnione do statusu miejskiego. Od tego czasu minęło już 790 lat.
Przywilej ten udzielili Hermann von Salza, Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego, oraz jego podkomendny, pruski namiestnik mistrz krajowy Hermann von Balk. Ustanowienie Torunia jako miasta miało ogromne konsekwencje dla historii nie tylko Pomorza i Polski, ale także całego regionu Europy Środkowo-Wschodniej. Jako integralna część niemieckiej kolonizacji, Toruń stał się symbolem samorządności na tych terenach i ważnym punktem odniesienia dla kształtowania się poczucia tożsamości burżuazji. Wraz z lokacją Torunia w 1233 r., na te tereny zawitał nowoczesny, zachodni model urbanistyczny, różniący się od kontekstu pod względem praw i gospodarki.
Udzielony przywilej regulował każdy aspekt życia miasta, zarówno społecznego, jak i gospodarczego czy politycznego. Wprowadzał innowacyjne zasady ustrojowe, prawne, gospodarcze i przestrzenne, które do tej pory były charakterystyczne dla Zachodniej Europy. Wprowadzał również nową instytucję – radę miejską oraz liberalne przepisy dotyczące służby wojskowej i dziedziczenia (umożliwiając dziedziczenie przez kobiety na równi z mężczyznami). Miasto otrzymało samodzielność sądowniczą, a przywilej określał obszar zabudowy i ramy działalności gospodarczej. Dokument dawał prawo do swobody handlu i targów, ustalał własny system miar, wag oraz stopę menniczą. Toruń uzyskał prawo do przewozu towarów przez Wisłę i zwolnienie z niesłusznych podatków, co stworzyło idealne warunki dla rozwoju miasta i życia jego mieszkańców. Był to fundament ich dobrobytu, przyczynił się do rozkwitu rzemiosła, handlu, architektury i sztuki.
Udzielony Toruniowi przywilej stał się wzorcem dla ponad 220 innych miast zlokalizowanych na terenie państwa Zakonu Krzyżackiego oraz na Kujawach, ziemi dobrzyńskiej, Mazowszu (np. Warszawa i Płock), Podlasiu, a nawet w Siedmiogrodzie.